روزِ نو

تنها بود، تنهای تنها در نقطه ایی که روی هیچ نقشه ی جغرافیایی نبود نشسته یا ایستاده معلق یا ثابت بود . شب نبود روز نبود ،ماه و سال نبود ، تنهای تنهاه بود. او بود و او و هیچ چیز دیگری نبود. او همیشه چیزی از جنس رنج را تحمل میکرد تنهایی برایش رنج آور بود.

نمی دانست از کجا چرا و برای چه چیز آمده بود . همیشه یک شکل بود نه پیر میشد و نه هیچ وقت جوان بود. جمله نبود واژه نبود قانون نبود . . . اما . . . چرا یک چیز با او بود . . . تنهایی . . . . تنهای تنها . . . تنهایی با او همیشه بود . . . شاید قبل از او هم تنهایی بود و او بعد از تنهایی آمده باشد.

گشنه نمیشد و همیشه گشنه بود ،تشنه نبود و همیشه تشنه بود ،خسته نبود و همیشه خسته گوشه ایی لم داده بود . . . نه . . . او  نشسته نبود، لم نداده بود  ،او ایستاده بود . . . اما . . . معلوم نبود . . . ایستاده بود یا وقتی مینشست ایستاده بود .

آب نبود غذا نبود آفتاب و گندم نبود

میخواست روی زمین راه برود اما زمین زیر پایش نبود ، میخواست پرواز کند اما آسمان سینه باز نمی کرد . ماهی شد  تا دریایی باشد اما دریا خشک بود . سینه خیز شد اما کویر گل شد به زیر خاک رفت اما خاک آب شد دود شد ، همه چیز در محو بودنِ نیستی حل میشد.

هرچه می جست نبود ،هرچه میخواست نیست بود . همه چیز در نبود خلاصه بود ، همه ی نبود ها نابودها و نیست ها  برای او بود، اما نبود و برای او نمی شد.

سال ها گذشت قرن ها صده ها و هزاره ها گذشت . . . هیچ تقویمی نبود تا گذشت هزاره ها را ثبت کند هیچ سفیدی در کار نبود تا گَرد گذر ایام بشود روی مو و صورتش بنشیند . سفیدی هم اگر بود ، مویی نبود ، مو اگر بود صورتی نبود ، صورت اگر بود . . .  .، اصلن نبود که سفید شود ، نبود تا پیر شود ،  نه کاغذ بود نه مرکب نه قلم  ،هیچ تاریخی نوشته نشد .

چرخش تعریف نشده بود که میچرخید ،”روزگارِ نبوده” بود که میگذشت. . . ،عدد نبود ،ثبت کننده ایی نبود و هیچ کجا ثبت نشد تا میزان گذشت زمان معلوم بشود . . . معلوم نبود یک شب گذشت یا میلیاردها به توان N گذشت؟! . . .؟! اصلا  واژه ی معلوم تعریف نشده بود که بخواهد گذشت زمانِ “ناتعریف”  معلوم شود .

عاقبت یک روز که  نه ماه بود نه آفتاب نه ستاره نه سال نه روز نه شب نه معلوم نه نامعلوم نه حیات نه مرگ و هیچ در هیچ گم شده بود …. خسته شد از ندانسته ها خسته شد از نبودن آغاز از نبودن واژه از همه ی نبودن ها خسته شد، از تنهایی شکسته شد ،  آه کشید  . . . آه کشید . . . صدایش یونیورز شد ، دق کرد از درون متلاشی شد ،تکه تکه شد پرتاب شد ،مهبانگ شد و مُــرد ، نعش پاره پاره ی او  در لامتنهایی  چرخ میزد ، تکه تکه های بدنش ستاره میشد ،منظومه میشد ،کهکشان میشد ، روز شد ،شب شد ، روز و شب در هم آمیخته شد  . . . میلیاردها و میلیاردها سال از زمان گذشت ، گذشتِ زمان معلوم شد . . . تکه های جنازه گرم بود ،تکه تکه های مُردار ستاره شده  سیاره شده و در همه جا ریخته  شد، سحابی شد ، گوشت متعفنِ مردار سرد شد ،آسمان شد ،آب شد ، گِل آفرینش گُل شد ،،معطر شد . . . ، آفرینش با چرخ با نقش با رنگ آغاز شده بود . . .

خدا ُمرده بود  و تکه هایش کائنات شده بود ، روزِ نو،  نوروزِ آغاز شد  . . .